بسم الله

یَا اَیها العَزیز مَسنا وَ اَهلَنا الضُّر... فَاَوف لَنا الکَیل _{^{(سوره یوسف، آیه 88 )}}

پر کن دوباره کِیْل مرا ایها العزیز
آخر کجا روم به کجا ایها العزیز
رو از من شکسته مگردان که سال‌هاست
رو کرده‌ام به سوی شما ایها العزیز
جان را گرفته‌ام به سردست و آمدم
از کوره راه‌های بلا ایها العزیز
وادی به وادی آمده‌‌ام از درت مران
وا کن دری به روی گدا ایها العزیز
چیزی که از بزرگی تو کم نمی‌شود
این کاسه را ... فاوف لنا... ایها العزیز
خالی‌تر از دو چشم من این جان نیمه جان
محتاج یک نگاه تو یا ایها العزیز
- ما- جان و مال باختگان را رها مکن
بگذار بگذرد شب ما ایها العزیز
دستم تهی است... راه بیابان گرفته‌ام
دست من و نگاه شما ایها العزیز

بسم الله

میگفت : به شیطان گفتم : لعنت بر تو!
لبخند زد . پرسیدم : چرا میخندی ؟ 
پاسخ داد : از حماقت تو خنده ام میگیرد .
پرسیدم : مگر چه کرده ام ؟ 
گفت: مرا لعنت میکنی در حالی که هیچ بدی در حق تو نکرده ام .
با تعجب پرسیدم :  پس چرا زمین میخورم ؟ 
جواب داد :  نفس تو مانند اسبی است که آن را رام نکرده ای . نفس تو هنوز وحشی است ؛ تو را زمین میزند.
پرسیدم : پس تو چه کاره ای ؟
پاسخ داد : هر وقت سواری آموختی ؛برای رم دادن اسب تو خواهم آمد ؛ فعلا برو

بسم الله

روزى امام حسین علیه السّلام در جمع عدّه‌اى از اصحابش حضور یافت و آنها را مورد خطاب قرار داد و فرمود:
از نظر من صحّت قول رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ثابت است که فرمود: بهترین اعمال و کارها بعد از نماز صبح، دلى را شاد گرداندن است، به وسیله آنچه که سبب گناه نشود.
و سپس افزود: روزى غلامى را دیدم که با سگى هم غذا بود، وقتى سبب آن را از او پرسیدم ، در پاسخ گفت : اى پسر رسول خدا! من غمناک و ناراحت هستم، مى خواهم با
خوشحال کردن این سگ ، خودم را شادمان و مسرور گردانم .
غلام ادامه داد: من داراى اربابى یهودى هستم که آرزو دارم ، شاید بتوانم از او جدا شده و آسوده گردم .
امام حسین علیه السّلام مى فرماید: من با شنیدن سخنان غلام ، نزد ارباب او آمدم و تصمیم گرفتم تا مبلغ دویست دینار به عنوان قیمت غلام تحویل أ ربابش دهم و او را خریدارى نمایم .
پس چون یهودى از تصمیم من آگاه شد، اظهار داشت: اى پسر رسول خدا! آن غلام فداى قدمت باد، او را به تو بخشیدم و این باغ را هم به او بخشیدم؛ و سپس پولها را هم نیز برگرداند.
امام حسین علیه السّلام فرماید: من پولها را به او پس دادم؛ و اظهار داشتم : من هم این پول را به تو مى‌بخشم .
یهودى گفت: پولها را پذیرفتم و به غلام بخشیدم .
امام علیه السّلام افزود: من غلام را آزاد کردم و باغ را هم به او بخشیدم؛
پس همسر یهودى که شاهد این جریان بود مسلمان شد و مهریه خود را به شوهرش بخشید.
و در پایان یهودى چون چنین برخوردى را دید، گفت: من نیز مسلمان شدم و این خانه مسکونى را به همسرم بخشیدم .

بسم الله

رویت را مخراش! مویت را پریشان مکن زینب! مبادا که لب به نفرین بگشایی و زمین و زمان را به هم بریزی و کائنات را کُن فَیَکون کنی!

ظهور ابر سیاه در آسمان صاف، آتش گرفتن گونه‌های خورشید، برپا شدن طوفانی عظیم به رنگ سرخ، آنسان که چشم از دیدن چشم به عجز بیاید، برانگیخته شدن غبار سیاه و فروباریدن خون، این تکانهای بی وقفه زمین، این لرزش شانه‌های آسمان، همه از سر این کلامی است که تو اراده کردی و بر زبان نیاوردی:

“کاش آسمان به زمین بیاید و کاش کوهها تکه تکه شوند و بر دامن بیابانها فرو بریزند، کاش...

اگر این “کاش “ که بر دل تو می‌گذرد، بر زبان تو جاری شود، شیرازه جهان از هم می‌گسلد و ستونهای آسمان فرو می‌ریزد. اگر تو بخواهی، خدا طومار زمین و آسمان را به هم می‌پیچد، اگر تو بگویی، زمین تمام اهلش را در خویش می‌بلعد، اگر تو نفرین کنی، خورشید جهان را شعله ور می‌کند و کوهها را در آتش خویش می‌گدازد.

اما مکن، مگو، مخواه زینب!

چون مرغ رگ بریده دور خودت بچرخ، چون ماهی به خاک افتاده در تب و تاب بسوز، اما لب به نفرین باز مکن.

اتمام حجت کن! فریاد بزن، بگو که: "و یحکم! اما فیکم مسلم!"

وای بر شما! آیا در میان شما یک مسلمان نیست.

اما به آتش نفرینت دچارشان مکن.

گرز فریادت را بر سر عمر سعد بکوب که: “ننگ بر تو! پسر پیامبر را می‌کشند و تو نگاه می‌کنی؟!”

بگذار او گریه کند و روی از تو برگرداند و کلام تو را نشنیده بگیرد.

بگذار شمر بر سر یاران خود نعره بزند: “مادرانتان به عزایتان بنشیند! برای کشتن این مرد معطل چه هستید؟!”

و همه آنها که پرهیز می‌کردند یا ملاحظه یا وحشت از کشتن حسین، به او حمله برند و هر کدام زخمی بر زخمهای او بیفزایند.

بگذار زرعة بن شریک شمشیرش را از پشت بر شانه چپ حسینت فرود بیاورد و میان دست و پیکر او فاصله بیندازد.

بگذار آن دیگری که رویش را پوشانده است گردن حسین را به ضربه شمشیرش بشکافد.

بگذار سنان بن انس با نیزه بلندش حسین را به خاک بیندازد.

بگذار خولی بن یزید اصبحی، به قصد جدا کردن سر حسین از اسب فرود بیاید اما زانوانش از وحشت سست شود، به خاک بیفتد و عتاب و ناسازگاری شمر را تحمل کند. بگذار... نگاه کن! حسین به کجا می‌نگرد؟ رد نگاه او... آری به خیمه‌ها بر می‌گردد، وای... انگار این قوم پلید، قصد خیمه‌ها را کرده اند.

از اعماق جگر فریاد بزن: “حسین هنوز زنده است نامرد مردمان!”

اما نفرین نکن!

حسین، خود از زمین خیز برمی دارد و تن مجروح را به دست یله می‌دهد و با صلابتی زخم خورده فریاد می‌کشد: “وای بر شما ای پیروان ال ابی سفیان! اگر دین ندارید و از قیامت خدا نمی‌ترسید لااقل مرد باشید.”

این فریاد، دل ابن سعد را می‌لرزاند و ناخودآگاه فریاد می‌کشد: “دست بردارید از خیمه‌ها.”

و همه پا پس می‌کشند از خیمه‌ها و به حسین می‌پردازند.

حسین دوست دارد به تو بگوید: “خواهرم به خیمه برگرد.”

اما حنجره‌اش دیگر یاری نمی‌کند.ادامه مطلب...

بسم الله

السلام علی الحسین ...   

 این چنین پرده بر انداخته ای؛ یعنی چه ...

مست از خانه برون تاخته ای؛ یعنی چه ...

شمرها را که سر خداشناسی شان نبود، مگر فهمی و مگر رحمی می ماندشان بر عزیزان خدا ... آنان که خدا را نمی شناختند؛ آنان که خدا را نمی شناسند کجایشان یارای درک عزیزان خداست ... کربلا عالی ترین جایگاه آزمایش بشر و حسین علیه السلام عزیز ترینی بود که کربلا را به خون خویش آراست.
کربلا را اگرچه "بلا" می خوانیمش و "اللهم انی اعوذبک من الکرب و البلا" را به خاطر می آوریم؛ اما کربلا را بیش از "بلا" به دیده "آزمون" نگریستنش باید؛ که اگر این چنین نبود چه ها که در برابر آنش جایگاهی نداشت. شگرف آزمونی است کربلا و آن چه حسین برای آن آزموده شد؛...

بشر در سیر تاریخی حیات و ممات خویش، سخت ترین امتحانات را از سر گذرانده است؛ حکومت سلیمان نبی را دیده است که خداوند او را وعده داد "بعد از تو کسی چنین مکنتی نیابد" و در ادامه خاک کربلا را نیز از منظر گذرانده است. حادثه ای که در ابتدای امر بزرگترین بلا  برای بشر به حساب می آید ، بلایی که ملائکه آسمان را به گریه انداخت و عرش خدا را به لرزه درآورد، بلایی که مردی در نهایت غربت به نیزه غریبی تکه زد و فرمود: "هل من ناصر ینصرنی؟ "
اما بشر در گوشه و کنار اندیشه خویش باید بلایی بزرگتر را نیز به خاطر آورد ، بلایی که بشر امروز با آن متولد شده، زندگی می کند و شاید می میرد ، بلایی که حوادث عاشورا در برابر آن کمر خم می کنند ، بلایی که بزرگتر از اندوه عالمیان است ، بلای غیبت حجت حق ، مهدی موعود... بلایی که برای عبد و مولا اندوه و آزمون است. عبد آزموده می شود به صبر و شکیبایی .و مولا آزموده می شود به صبر در برابر آن چه در زمین می گذرد ، که این صبر آزمونی است برای توفیق نهایی او ، آزمونی که حسین با خون خود آن را از سر گذراند ؛ حسین آزموده شد برای داشتن مهدی و مهدی آزموده می شود برای سعادت بشر ؛ آزمونی که نهایتش پیداست ، و نوید ظفر او را در زبور داوود خداوند آورد تا نوای جان بخشش مژده دهد "الارض یرثها عبادی الصالحون"
خنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش
که نماند هیچش الا، هوس قمار دیگر ....

ابا عبد الله الحسین، مولای سرخ بیرق بشر؛ جایگاه محبت خدا و امام را چنین بیان می فرماید :  
إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى اتَّخَذَ إِبْرَاهِیمَ عَبْداً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ نَبِیّاً وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ نَبِیّاً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ رَسُولًا وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ رَسُولًا قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ خَلِیلًا وَ إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَهُ خَلِیلًا قَبْلَ أَنْ یَجْعَلَهُ إِمَاماً فَلَمَّا جَمَعَ لَهُ الْأَشْیَاءَ قَالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً ... (الکافی ج : 1 ص : 175)

خداوند تبارک و تعالی پیش از آن که ابراهیم را"بنده" گرداند او را "نبی" گردانید و پیش از آن که او را نبی گرداند "رسول" اش گرداند و پیش آن که رسولش گرداند "دوست*" خویش گردانید و پیش از آن که او را دوست خویش گرداند "امام" اش قرار داد و هنگامی این موارد را بر او جمع کرد گفت : "من تو را بر خلق امام قرار دادم" ...

** برای پیدا کردن و درک بهتر واژه "خلیل" از خیلی از دوستان عرب زبان کمک گرفتم، جوانی بعد از کلی فکر کردن جواب جالبی داد؛ این عین کلام اوست : " ببین مثلا دوست ، همراه صمیمی ، آدم خیلی نزدیک و صمیمی ... ببین من الآن به نامزدم می تونم بگم تو خلیل منی ..." امام خلیل الله است.